07 јул 2022

Иван В. Лалић – ДОКОНО ВЕЧЕ



Ево га, љупко вече изнад града,
Вече са лицем звезданог дечака,
Отвара прстом жуте очи града
На улицама меканим од мрака.
 
А мрак се шири као мрља уља,
Ко напуштену штенад сенке плави.
Доконо вече сијалице љуља
Док људи журе, озбиљно ко мрави.
 
Увече каткад куће су прозирне,
Људи ко рибе за стаклом се мичу;
Пролазник неки застане, па вирне,
И све то личи помало на причу.
 
И небо буде више тамноплаво,
Прозори светле много више жуто.
Све је то цртеж што га чупоглаво
Направи дерле; с љубављу ал круто.
 
Човек се сећа својих играчака,
Водених боја, оловних војника;
Спомен је влажан од плавога мрака
И жив ко прва књига пуна слика.
 
Али, не ваља размишљати тако.
Град као мачка пролазнике њуши,
Не воли много да улицом свако
Листа по својој и његовој души.
 
Цртеж оживи, па га нема више,
Сви пролазници са места се крећу,
Доконо вече сијалице њише
И под њима се познаници срећу.
 
Човек се опет сећа играчака;
Последњу овој вечери је дао.
А улице су мекане од мрака
И човек пипа зид да не би пао.

Нема коментара:

Постави коментар

Све што напишете је слика вашег образа!